اریخ سیاسی ایران سرگذشت حکومت‌هایی است که با تکیه بر همبستگی‌های قبیله‌ای و بهره گیری از عناصر تغلب قدرت یافتند. آنچه از علم سیاسست در این حوزه‌ی مطالعاتی می‌توان دریافت آن است که حکومتها برای تداوم قدرت خویش چه در مرحله‌ی استیلا و چه تثبیت، نیازمند مؤلفه‌هایی بودند تا بتوانند با تکیه بر آن، سیطره‌ی خود را بر مردمان بومی توجیه نمایند و بر همین اساس اندیشه‌وران هر عصر بنابر مقتضیات زمان به توجیه الزام قدرت و رابطه‌ی حکومت کننده و حکومت شونده در قالب مفاهیم مختلفی از مشروعیت می‌پرداختند.